O dos escándalos de corrupción son como os espectáculos de fogos de artificio. Producen ruído e asombro, parece que acougan, volven con novos bríos, nun momento parece que se repiten pero en realidade son consecuencias dos anteriores… Nos fogos de artificio hai unha traca final, e despois reina a tranquilidade e o silencio, pero a esa fase non chegamos, e temo que non chegaremos. Levamos tempo nun continuo crescendo. Os últimos surfistas que cabalgan nas ondas do escándalo público son os acreditados xuristas Vicente Martínez-Pujalte e Federico Trillo, de acrisolada traxectoria política no Partido Popular, que entre servizo á patria e servizo á cidadanía, déronlle tamén servizo a unha construtora de Valladolid, compatibilizando uns e outros, co correspondente permiso das Cortes Españolas.
Enténdase. Non é que o señor Martínez Pujalte lle levase a un cuñado o preito dun despedimento improcedente. Ou o ilustre don Federico Trillo puxese todo o seu saber xurídico, con vento de levante, a favor duns ilusionados emprendedores compañeiros de facultade dun sobriño que querían montar unha startup. En realidade, os altísimos cargos do PP cobraron arredor de cen mil euros ao ano (un por riba varios anos, outro por baixo un só ano) por “asesorías externas” a unha empresa construtora que facturaba por aqueles anos un cento e moito pico de millóns de euros en obra pública á Junta de Castilla y León, casualmente en mans do mesmo partido que Pujalte e Trillo (digo casualmente, porque xa se sabe que fóra dous ou tres sitios, ou gobernan uns ou gobernan outros, e aquí estaban uns). Ao parecer, as asesorías externas, como o seu nome parece suxerir, consistían en ver con quen se podían fusionar ou amigar. Non debe ser traballo fácil, porque de feito non atoparon ninguén con quen facelo, nin sequera ninguén con quen tentalo. Ou iso parece, porque non hai papeis, ou diso se queixa Facenda. Segundo declarou Martínez Pujalte, unha vez ao mes, quedaba para xantar co conselleiro delegado de Collosa (que así se chamaba a construtora), e cobraba 5.000 euros. A vostedes pódelles parecer moi doado xuntarse con alguén e dicirlle: “Oes, fulano, que non hai nada que pague a pena fusionar, son 5.000. Eu, de entrante, camaróns”, pero para saber que non hai nada, hai que saber moito. Eu non me atrevería a ser así de categórico. Ao mellor chega un, e por 2.500 dille que hai algo fusionable.
O caso é que mentres Trillo se indigna –que por algo foi Ministro de Defensa, fixo de trilero cos restos duns militares accidentados e mesmo invadiu un penedo que nos ocuparan os mouros- pola falta de intimidade fiscal, Martínez Pujalte recoñece que a cousa non foi moi ética, pero legal si. A clase política española usa “legalidade” como os pequenos o de “casa” nos seus xogos. Se algo non fose “legal” non estaríamos facendo declaracións, estimado político/a. Estaríamos pedindo o terceiro grao por bo comportamento. Ou non. Porque no caso das asesorías non se sabe en que consistiron, pero si que é legal. No caso de Marcos Benavent sábese de pe a pa todo. Este exalto cargo de la Diputación de Valencia gravou durante varios anos centos de conversas cos seus colegas do PP, e non precisamente sobre fútbol ou paellas, senón sobre cobro de comisións por contratos públicos. As gravacións están en poder da fiscalía desde o verán pasado, pero ao mellor non son válidas, porque quen as entregou non foi quen as gravou, senón o seu exsogro.
O que dicía, como as bombas de palenque.
(La Opinión de A Coruña 25 de abril de 2015)